The "We Go Back" Special, vol. 1: Εννέα Αγαπημένοι Hip Hop Δίσκοι απ' τα '90s - Pt. I

Ναι, γεια χαρά.

Αυτή η φάση με τη λίστα στο προηγούμενο entry μου έκατσε καλά. Γι' αυτό θα "παίξει" ένα μίκρο θεματικό special (και καλά) που θα τραβήξει μερικά posts και θα είναι σε αντίστοιχη μορφή. We Go Back Special, λοιπόν - όπου και θα γράφω δυο-τρία πράγματα για δίσκους, ταινίες, whatever απ' το παρελθόν που συγκαταλέγονται στα προσωπικά μου αγαπημένα. Για να προλάβω ατάκες του στυλ, "ε, γιατί δεν έχεις το χ/ψ/ω album στη λίστα, αφού γαμεί" - αν δεν είναι στη λίστα, μπορεί να γαμεί (και να είναι και classic, και να είναι και στα αγαπημένα μου), αλλά δεν είναι σ' αυτά τα εννέα που θα κάνουν παιχνίδι (ακόμα κι αν το θεωρώ διαμάντι). Είναι προσωπικές μου απόψεις και τίποτα παραπάνω - συν τω ότι έχουν να κάνουν με καθαρά προσωπικές εμπειρίες. Υπ' όψιν, τα entries θα είναι μεγάλα, γιατί... Καταλαβαίνετε. Κι επειδή θα παραείναι μεγάλα, θα χωρίζονται και σε δύο μέρη. Γιατί, όμως, εννέα; Γιατί... Ξέρω 'γώ, ψάξτε το.

"Λογικό" είναι το όλο θεματάκι να ξεκινήσει απ' το Hip Hop των '90s. Ήμουν στις αρχές της εφηβικής μου ηλικίας όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτό το ιδίωμα, κι έχω ξαναπεί πως είμαι η γενιά των Wu-Tang - αυτοί που, όχι πολύ μετά την πρώτη μας επαφή με το Hip Hop, φάγαμε την κατραπακιά στο κεφάλι με το "Enter the Wu-Tang (36 Chambers)" (ή όπως αλλιώς θέλουνε/θέλετε να το λένε/λέτε) και κολλήσαμε με θρησκευτική ευλάβεια στο θέμα εκείνη την περίοδο. Περάσαμε αυτό το περίφημο teen-hood κολλώντας κατοστάρικα για να πάρουμε το Source και το Rap Sheet, γίναμε συνδρομητές στο Rap Pages, γράφαμε το "Yo! MTV Raps" στο video, αγοράζαμε δίσκους κυκλικά - ένας κάθε φορά, για να το γράψει σε κασσέτα στους υπόλοιπους - και διάφορα τέτοια όμορφα, τα οποία κάθε φορά που περνάνε απ' το μυαλό μου με κάνουν να νιώθω ότι πάω Λύκειο κι αύριο έχω Χημεία πρώτη ώρα με τον Μούρκα, άρα θα πάω για καφέ στο Fagotto και θα... ΟΚ, αρχίζω να τριπάρω στο memory lane, οπότε σκάω.

Ή μάλλον δεν σκάω.

Σε τυχαία (ή όχι) σειρά, το πρώτο μέρος -

We Go Back Special, vol. 1:

Εννέα Αγαπημένοι Hip Hop Δίσκοι απ' τα '90s - Pt. I

House of Pain - House of Pain (1992)

Η φάση είναι ότι η περίπτωση του να μην έχει ακούσει κάποιος το "Jump Around" είναι λιγότερο πιθανή κι απ' το ενδεχόμενο να σκάσουν οι Ελ απ' τα ουράνια και να τα κάνουν πουτάνα όλα - εκτός κι αν μιλάμε για άτομα που είναι σε κώμα τα τελευταία 20 χρόνια. Αναμφισβήτητο party anthem, ήταν το track που έπαιζε σε όλα τα μαγαζιά circa '92-'93 (κι έκανε τους πάντες εντός να κουνάνε περίεργα τα χέρια τους, νομίζοντας πως είναι η yo [sic] κίνηση), αλλά ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι της δισκάρας που αποτέλεσε το ντεμπούτο των House of Pain.

Καλοκαίρι του ΄92, στην παρέα των διακοπών έπαιζα "μπάλα" (σε εισαγωγικά, γιατί δεν παίζαμε μπάλα - κλωτσιές και γονατιές στα πλευρά έφευγαν, γιατί ο κάτωθι αναφερόμενος νόμιζε για κάποιον λόγο ότι είναι ο Τ-1000 - semi-true story, best believe) μ' έναν τύπο στα 17. ΟΚ, dafuq, θα μου πείτε, αλλά όταν μόλις έχεις τελειώσει την Α' Γυμνασίου κι ο άλλος "είναι του Λυκείου", τον βλέπεις τουλάχιστον σαν made man (ή έτσι ήταν τότε - περισσότερα άλλη φορά). Ο Γιάννης/T-1000/Robert Patrick, λοιπόν, άκουγε rap. Ε, ήταν ακριβώς η περίοδος που έτρωγε σκάλωμα με τους House of Pain, και με δεδομένο ότι όποτε έπαιζε το "Shamrocks & Shenanigans" πηδούσε στον αέρα με γονατιές (νομίζοντας πως κάνει το Tiger Knee του Sagat - σε φάση, φώναζε και "Tiger!"), έφαγα ένα άλφα σκάλωμα κι εγώ.

ΟΚ, και πάλι θα μου πείτε "γιατί είναι αγαπημένος σου δίσκος;" - true. Ε, γιατί ακόμα σε κάθε "Boom Shalock Lock Boom" πηδάω με γονατιές. Γιατί ακόμα γελάω με τις yo [sic] κινήσεις που κάνουν τυπάδες και τύπισσες σε μπαράκια όποτε παίζει το "Jump Around". Και γιατί έτσι.

Wu-Tang Clan - Enter the Wu-Tang (36 Chambers) (1993)

Εντάξει, τα 'πα και στον "πρόλογο". Ανήκω στη γενιά που έφαγε το μεγάλο κόλλημα με το θέμα λόγω Wu-Tang. Προσπερνάω τα γνωστά περί "36 Chambers" - το ότι είναι classic, άλλαξε τον ρου κτλ., και μένω στο ότι μ' αυτό το album είπα "Εδώ είμαστε." Δηλαδή, rap και kung fu flicks; Μαζί; Ολέ, ρε!

Απ' το ότι δεν είχαμε ιδέα ποιος είναι ποιος στο σχήμα και την ωμή επιθετικότητα που έβγαζε όλο το album, μέχρι τα kung fu μοτίβα και το όλο στήσιμο του σχήματος, οι Wu έγιναν αμέσως μυθικές φιγούρες στα μάτια μου. Το "Enter" είναι δίσκος που ακούω ακόμα στην ολότητά του - απ' την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς κανένα skip. Σχεδόν 20 χρόνια μετά, και με την οπτική/ακουστική κάποιου που ψιλο-ασχολείται με το ζήτημα, εκστασιάζομαι με τις καινοτομίες που έφερε αυτό το album - οι οποίες θεωρούνται πια δεδομένες. Κι αν το '93, σαν 14-χρονοι, γελούσαμε στο σκεπτικό του να τους δούμε live, η συγκίνηση του να ακούμε με κάποιους απ' το τότε squad, βαδίζοντας πια στα 33, το "C.R.E.A.M." ζωντανά στη Θεσσαλονίκη το 2012 ήταν ανεκτίμητη - όσο κι αν το event ήταν... Ναι, anyway. Wu-Tang is forever.

Gang Starr - Hard to Earn (1994)

Αγαπημένο κομμάτι του δίσκου είναι το "Code of the Streets". Όχι, μάλλον είναι το "Mass Appeal". Ούτε - μάλλον το "Suckas Need Bodyguards" ή το "DWYCK" με τους Nice & Smooth... Ε, γαμώ - όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι τα αγαπημένα μου του δίσκου (τί λε', ρε παιδί μου...), με το καθένα απ' αυτά να έχει καβατζώσει το spot του αγαπημένου σε διαφορετικές περιόδους - απλά, για να καταλήξω στο συμπέρασμα πιο πάνω. Όλος ο δίσκος είναι αγαπημένος μου - κι αποτελεί ακόμα reference για πράγματα που φτιάχνω.
Η περίπτωση του "Hard to Earn" είναι πιο ειδική κι απ' την περίσταση, γιατί ανήκει γενικά στους 10 all-time favorite δίσκους κάθε είδους για 'μένα. Σε φάση, αν με ρωτούσε κάποιος για το πως πρέπει να είναι ένα Hip Hop album των '90s, θα του έδινα τον συγκεκριμένο δίσκο σαν textbook παράδειγμα. Ο εκλιπών Guru τα λέει με την κλασσική σταθερότητα του (σε σημείο που πετάει ο ίδιος την ατάκα "calm, but wild with my monotone style") και μια φωνή που, και τις μεγαλύτερες μαλακίες του πλανήτη να έλεγε, θα σε έπειθε (δηλαδή, "κλαίω" με το "Mostly the Voice"), ενώ ο DJ Premier έχει μπει στη φάση που τον χαρακτηρίζει - λούπες μισό δευτερόλεπτο, δύο μπότες και τρία snare σ' όλο το album, μινιμαλισμός στο κόκκαλο, και κάντε το, μαλάκες, καλύτερα αν μπορείτε.
Η κασσέτα με το album παίζει να είχε κολλήσει στο Walkman μου για καν'να μήνα χωρίς αλλαγή - σπίτι-σχολείο, σχολείο-σπίτι, σπίτι-προπόνηση, προπόνηση-σπίτι κτλ., κι εγώ να περπατάω ψιθυρίζοντας "Lemonade was a popular drink". And it still is... Guru RIP.

Mobb Deep - The Infamous (1995)

Κάπου εδώ δίνω τα props μου στο Alone Metal Store. Πριν μετακομίσει στον εδώ και χρόνια χώρο του στη Θεοχάρη, το μαγαζί ήταν ένας χώρος 5Χ3 - το οποίο "γέννησε" και το Alone Club στον Βαρδάρη (με ιστορικά lives - αλλά άλλη φορά αυτό), που είχε παπάδες από metal - δίσκους, bootlegs, gear, τα πάντα. Αυτά circa '94-'95. Έχω κοζάρει στη βιτρίνα ένα bootleg από live των Rage Against the Machine και μπαίνω στο μαγαζί. Σταμπάρω κι ένα t-shirt και ζήτησα απ' τον τύπο να μου το κρατήσει, για να το πάρω μέσα στην εβδομάδα. "ΟΚ, VERSUS - στην πούτσα μας, όμως". Ναι, sure - οπότε, ψιλο-fast forward κι αφού έχω περάσει πέντε-έξι φορές απ'το μαγαζί, μου πετάει ο μαν το ακόλουθο - "Να σου πω, στους καταλόγους που παραγγέλνω τα δικά μου για το μαγαζί έχει πολλούς τίτλους από Hip Hop. Αν ψάχνεις κάτι, πες μου και θα το κοιτάξω."
Κάπως έτσι ήρθε και στα χέρια μας το "The Infamous", o δεύτερος δίσκος των Mobb Deep (των οποίο θεωρούσαμε πρώτο, γιατί αγνοούσαμε την ύπαρξη του "Juvenile Hell" - αλλά, 'ντάξ'). Ίσως κολλήσαμε με τον δίσκο επειδή οι Mobb Deep ήταν πιο κοντά στην ηλικία μας, ίσως κολλήσαμε για τα beats, ίσως για το in-ya-face της υπόθεσης - το θέμα είναι ότι γουστάραμε τρελά αυτούς τους τύπους απ' το Queensbridge. Το γεγονός ότι το "Shook Ones Pt. II" παραμένει anthem 17 χρόνια μετά, ενώ έχει σκρατσαριστεί σε δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσα κομμάτια, νομίζω πως αρκεί - είναι περισσότερο θέμα αναμνήσεων ο δίσκος, που έρχεται και δένει με τη συνολική του αξία για να τον φέρει σε σημείο να θέλω να τον πάρω μαζί μου όταν φύγω.

Cypress Hill - III: Temples of Boom (1995)

Κι αν κάποιους δίσκους τους ψάχναμε με το κυάλι, κάποιους άλλους τους βρίσκαμε παντού. Οι Cypress Hill είχαν κάνει παγκόσμια αίσθηση με το "Black Sunday" το '93 - και στην Ελλάδα το "Insane in the Brain" είχε γίνει κάτι σαν η φυσική συνέχεια του "Jump Around" στα μαγαζιά - όπερ σημαίνει πως το "Cypress Hill III: Temples of Boom" το τσιμπήσαμε απ' όποιο δισκοπωλείο βρήκαμε μπροστά μας πρώτο.
Τί έλεγα πιο πάνω για το Walkman και το "Hard to Earn" που κόλλησε μέσα; Ναι, το ίδιο πράγμα έγινε με το "Temples of Boom" - αλλά, ομολογουμένως, αρκετά μετά την κυκλοφορία και τις πρώτες ακροάσεις (το γιατί, στο επόμενο μέρος). Και σε χειρότερο βαθμό. No kidding, η κασσέτα έμεινε στο Walkman για ένα τρίμηνο - έκανα ο ίδιος πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μου με το "Temples of Boom". ΟΚ, στην αρχή πανηγυρίζαμε για τη συνεργασία Cypress-Wu στο "Killa Hill Niggaz", αλλά περίπου εννιά (heh) μήνες μετά, εκτίμησα πραγματικά τον δίσκο. Η ατμόσφαιρα που έβγαζε το album ήταν σχεδόν απόκοσμη - σε σημείο που να έρχεται σε αντιδιαστολή (ή απόλυτη αρμονία - όπως το βλέπει κανείς) με το rappin' voice του B-Real, με τον DJ Muggs να έρχεται και να κολλάει στο προσωπικό μου πάνθεον των beatmakers. Ήταν η περίοδος που είχα αρχίσει να την ψάχνω και λίγο με το θέμα των beats - ήρθε κι έδεσε σαν βασική επιρροή, μαζί με τις έως τότε δουλειές του RZA και του Premier.
Μπορεί τo "Τhrow Your Set in the Air" να μην έγινε ποτέ το νέο "Insane in the Brain" - αλλά αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο του "Temples of Boom". Οι τύποι δεν πάτησαν στη μανιέρα που τους έκανε παγκοσμίως γνωστούς, αλλά το πήγαν αλλού - γιατί μπορούν.


つづく

Flame on.